Al atender la realidad aflora la conciencia
de que nada nos es ajeno, de que nadie nos es ajeno. Todo nos habla.
Atender es ver, darse cuenta y cuidar.
Ver al pobre —invisibilizado—, ver la desigualdad creciente, ver la tierra
calcinada. Ver los bancos que desahucian sin miramientos como si aplastaran a
una cucaracha. Nos atañen estos tiempos recortados, esta caravana de dolor.
Atendemos el dolor para que nuestra visión
no resulte ingenua, para levantar un pensamiento creativo, para que nuestras
alas se despierten; para que un grito quiebre el silencio y, a la hora del
viento, espante las aves carroñeras.
Pero al atender encontramos no solo la
sucesión de barbaries de este capitalismo que nos aplasta, sino también la
renovación que ocurre entre las lágrimas de lucidez alzadas en las calles.
Porque de todo nos llega su dolor, pero también su gozo; donde hay quiebra se
puede comenzar la reconstrucción, donde hay vacío puede iniciarse la plenitud.
No nos es ajena la nueva historia que nos
cuentan los jóvenes; la luz que traspasa las nubes negras; la cantidad gigante
de trabajos ocultos que mantienen la vida. Más allá de las capas de dolor,
superficialidad y mentira, siempre alguien susurra palabras de gozo, hondura y
verdad; siempre alguien contagia bondad, consistencia y belleza.
Somos agua, fuente, río, lluvia que hacen
brotar vida. Somos el viento que estrena el mundo, el cuidado que estrena la
Tierra, el abrazo que estrena la Vida, la unidad que estrena la Plenitud.
Ocurrirá lo nuevo.
Errealitateari arreta jartzean, ezer ez zaigula
arrotz, inor ez zaigula arrotzaren kontzientzia azaleratzen da. Denak
hitzegiten digu.
Arreta jartzea ikustea, jabetzea eta zaintzea
da. Pobrea —ezkutatua— ikustea; areagotuz doan desberdintasuna, lur kiskalia
ikustea. Labezomorroak zapaltzen baleude bezala kaleratzen duten bankuak
ikustea. Murriztutako garai hauek, atsekabearen karabana hau dagozkigu.
Atsekabeari arreta jartzen diogu gure ikuspegia
sineskorra izan ez dadin, gure hegalak esnatu daitezen, sortze pentsamendu bat sor
dadin; deiadar batek isiltasuna apur dezan eta, haizearen orduan, hegazti
sarraskijaleak uxatu ditzan.
Baina arreta jartzean ez ditugu bakarrik
zapaltzen gaituen kapitalismoaren bihozgabekeriak aurkitzen, baizik eta
kaleetan altxatzen diren argitasun malkoen artean ematen den eraberritzea ere.
Denaren mina heltzen zaigulako, bai, baina denaren poza ere; hondamena dagoen
lekuan berreraikitzea has daiteke, hutsa dagoen lekuan osotasuna sor daiteke.
Ez zaizkigu arrotzak gazteek kontatzen diguten
historia berria; hodei beltzak zeharkatzen dituen argia; bizitza mantentzen
duen ezkututako lanen kopuru erraldoia. Atsekabe, hutsalkeri eta gezur
geruzetatik haratago, beti norbaitek poz, sakontasun eta egiazko hitzak
xuxurlatzen ditu; beti norbaitek ontasuna, funtsa eta edertasuna kutsatzen
ditu.
Bizitza sortarazten duten ur, iturri, ibai, euri
gara. Mundua estreinatzen duen haizea gara, Lurra estreinatzen duen zaintza,
Bizitza estreinatzen duen besarkada, Osotasuna estreinatzen duen batasuna.
Berria gertatuko da.